Kivi bahçesi tesis edilmeden önce meyve bahçeleri ve bağların tesisine benzer şekilde arazinin sürülmesi, tesviye edilmesi, düzeltilmesi ve gübrelenmesi gerekir. Temel gübre olarak organik ve mineral gübreler verilmelidir. Hektara 40-60 ton ahır gübresi organik gübre olarak yeterlidir. Azot, fosfor ve potasyum takviyesi ise analiz yapıldıktan sonra toprağın ihtiyacına göre belirlenmelidir. Kivi yetiştirilecek topraklarda %1.5-1.8 oranında toplam azot 40-50 ppm alınabilir. Fosfor, 100-160 ppm potasyum bulunması arzu edilir.

Büyüme ve gelişme dönemi boyunca bir kivi bitkisinin sürgün uzunluğu 4-5 m‘e, bir bitkinin toplam alanı 50 m ‘e, ulaşabilmekte ve toplam yaprak sayısı 2000 üzerine çıkabilmektedir.Bu faktörlere bağlı olarak kiviler sıra arası ve sıra üzeri itibariyle 3.5x5 - 4x5 - 4.5x5 - 5x5 - 5x6 -5x7 - 6x7 - 7x7 m gibi mesafelerle dikilebilir.

Kiviler dikimden 3-5 yıl sonra meyve vermeye başlarlar. Ekonomik anlamda tam verimliliği ise 7-8 yaşında ulaşırlar. İyi bakılan bir bahçede ortalama verim dekara 2-3 tondur. Ancak verim; iklim, bakım işlemleri ve çeşide bağlı olarak değişebilmektedir. Kivilerde çiçeklenmeden hasada kadar 160 ila 180 günlük bir süre geçer. Bu nedenle hasada ekim ayı sonunda başlanır ve kasım ayı ortasına kadar devam edilir.

Haywart: Yeni Zelanda’da fidancı Haywart R. Wright tarafından seçildiği için bu ad verilmiştir. Bu çeşit iri, oval meyve şekliyle tanınır. Dünyada en çok rağbet gören çeşittir. Oldukça geç çiçek açar. Rize bölgesinde genel olarak mayıs sonu haziran ayı başında çiçekler görülür. Meyveleri iri (80-100 g) ve ovaldir. Kabuk yeşilimsi kahverengi ve sık ince tüylerle kaplıdır. Meyve eti parlak yeşildir. Asmalar diğer çeşitlere nazaran daha zayıftır.

Meyve bahçeleri yapılırken çok dikkatli olmak gerekir. Çok yıllık bitki olan meyvelerin yetiştirilmesinde başlanğıçta yapılan hataların giderilmesi çok zordur. Bu nedenle bahçe tesisinde ön hazırlık aşamasında bazı noktalara dikkat edilmelidir.

Armillariamelea (kök çürüklüğü): Bütün dünyayı kaplayan bir mantar türüdür. Bu türlerin her biri büyük sayılarda odunsu bitki türlerine hastalık bulaştırır. Hastalık etmeni şapkalı mantardır. Bu mantar hem toprakta hem de odun dokusunda yaşar, ölü ağaçlarda ve toprakta kalan kök parçalarında uzun süre yaşamını sürdürür. Nemli yerlerde iyi gelişme gösterir. Başlangıçta kökleri tam işgal etmeye, çürütmeye başlar. Daha sonra hastalık toprak yüzeyine yakın ve kökle sapın birleştiği noktada devam eder ve son olarak çürüme bitkinin ana gövdesi içine yayılır.

Brokoli yetiştiriciliğinde bir dekar alana toprak yapısına bağlı olarak yaklaşık 80–100 kg 15:15:15 kompoze gübrenin tamamı dikim öncesi toprak işleme sırasında verilmelidir. Yan kolların hasadı yapılacak ise olgunlaşmamış ana çiçek taslakları hasat edildikten sonra bitkinin yaprak izdüşümüne toprak yapısına bağlı olarak 30–50 kg nitratlı gübre verilmelidir.

Brokolinin üretim şekli lahana ve karnabahara çok benzer. Ülkemzide son yıllarda brokolinin üretimi ve tüketimi hızlı bir şekilde artmaktadır. Brokoli tohumları lahana ve karnabaharda olduğu gibi temmuz ve ağustos aylarında fide yetiştirme tavalarına ekilir. Fide yetiştirme yerlerinin hazırlanması, tohum ekimi, kültürel işlemler, esas yetiştirme yerlerinin hazırlanması, fidelerin dikimi ve hasada kadar yapılan kültürel işlemler lahana ve karnabaharda olduğu gibidir.

Brokolide hasat olgunlaşmamış çiçek taslakları üzerinde bulunan küçük çiçek gözleri açılmadan önce yapılır. Çiçek sürgünlerinin iyi geliştiği dönem hasat için en uygun dönemdir. Hasatta gecikme olursa çiçek taslakları açılır, çiçeklenme başlar ve sebze olarak değerlendirilen kısımlar odunlaşır ve lezzeti azalır. Önce ana (=tepe) çiçeksürgünleri hasat edilir. Bazı çeşitlerde hasat edilen ilk ana çiçek sürgünü karnabahara benzer.

Brokolide tohum üretimi lahana ve karnabahara göre daha kolaydır. Genellikle üreticiler ihtiyaçları olan tohumu kendileri üretir. İşte bu nedenledir ki ticari tohum firmaları standart tohum üretmezler F1 hibrid tohumu üretimini tercih ederler.

Limonun anavatanının Hindistan’ın doğu Himalaya bölgesi olduğu tahmin edilmektedir. Limonun ağaç kavununun melezi olduğu düşünülmektedir. Limon ağaçları, laymlardan sonra turunçgil tür ve çeşitleri içerisinde düşük sıcaklıklara en hassas olanıdır. Ticari limonların dağılışı ve başlıca üretim alanları en düşük sıcaklıkları -4˚C’nin üstünde olan yarı kurak ve kurak subtropik bölgeler arasında sınırlıdır. Limon genellikle kuzey ve güney yarım kürenin subtropik iklim bölgelerinde yetiştirilen bir türdür.

1-LAMAS LİMONU:

Bu çeşit, ekoloji seçici olduğunda Türkiye’ nin Akdeniz Bölgesindeki Mersin ilinin batısında (Erdemli-Silifke) özel bir bölgede yetiştirilebilmektedir. Meyvesi orta büyüklükte,silindirik, boyun halkalı ve belirgin memelidir. Meyve kabuğu sarı renkli üstün tat ve kokuya sahip sulu bir limon cinsidir, düzgün ve parlaktır. Lamas, uygun koşullarda dokuz ay süreyle depolanabilmektedir. Türkiye’de üretilen en kaliteli limon çeşididir.Ağacı pek yüksek boylu, kuvvetli büyür, dal sistemi oldukça sık, çok verimlidir. Orta mevsim çeşididir. Hasada kasım ayında başlanır. Ekoloji dışına çıkarıldığında kalite önemli ölçüde düşer. Uçkurudan hastalaığına duyarlıdır. Depolamaya elverişlidir.

Mersin’e bağlı Alata Bahçe Kültürleri Araştırma İstasyonu Müdürlüğü uzun çalışmalar sonucunda, çekirdeksiz limon üretti. Dokuz ay tazeliğini koruyan ve çekirdeksiz olan bu limonlar, girişimciler için farklı bir iş modeli olabilir. Ürünü tescilinin yapıldığını söyleyen müdürlüğün proje sorumlusu Güçer Kafa, “Dünya standartlarına göre bir ürün ürettik.

Dikimden önce arazinin toprağı, mutlaka analiz ettirilmelidir. Turunçgil bahçesi tesis edilecek yerin toprak derinliği en az 1,5-2 m olmalıdır. Turunçgil yetiştiriciliğinde üzerinde durulacak esas konu, toprağın havalanan bir yapıya sahip olmasıdır; çünkü turunçgil kökleri yüksek oranda oksijen ister ve havasızlığa çok duyarlı olup boğulma tepkisi gösterir. Bu sebeple toprak, havalanan-süzek bir karakter taşımalıdır.

Limonlar ülkemizde Akdeniz ve Ege Bölgelerindeki, iklim şartlarının uygun olduğu yörelerde yetiştirilir. İklim faktörleri denildiğinde temelde sıcaklık anlaşılmaktadır. Limonların yayılma alanını en sınırlayıcı etmen düşük sıcaklıklardır. Düşük sıcaklıklar, limonlarda meyve verimliliği ve kalitesini birinci derecede etkileyen iklim faktörleridir.